سخن به مدح تو بايد فصيح و كامل گفت
هم از شكوه مقامت ، هم از فضائل گفت
 

شبيه صائبِ صاحب سخن قصيده نوشت
غزل غزل سر زلف تو را چو بيدل گفت
 

نه چند مثنوي و قطعه و غزل ، بايد
كه شرح قصة حسن تو در رسائل گفت
 

عبا ، نه ... اينكه گداي شما شدم كافيست
حديث حسن تو كي مي توان چو دعبل گفت
 

تفضلي ! كه فقط از تو خوانده ام يك عمر
و من نگفته ام و هر چه بود اين دل گفت
 

زلال اشك مرا از تبار كوثر كن
در آسمان دو دستت مرا كبوتر كن
*

به قفل بسته كليد اجابت است اينجا
كه آستانة جود و كرامت است اينجا
 

به دلنوازي جان در رواق او بنشين
چرا كه قبر مسيحاي عترت است اينجا
 

بكوش تا پرِ پروانه اش شوي ،‌ زيرا
پر از تلأ لؤ شمع هدايت است اينجا
 

زلال اشك تو از چشمة خلوص دل
هميشه إذن دخولِ زيارت است اينجا
 

نه ديدن حرم و قبر و صحن و گلدسته
هدف وصال حقيقي حضرت است اينجا
 

دوباره كسبِ ثواب هزار حج كردم
طواف قبرِ تو يا ثامن الحجج كردم
*

ببين كه حال و هواي حرم چه عرفانيست
پر از بلور و كبوتر پر از چراغانيست
 

به لطف گنبد و گلدسته هاي زر پوشش‌
هميشه صحن حرم پر فروغ و نورانيست
 

كجاست روضة رضوان به غير از اين مرقد
كجاست جنت الأعلي اگر كه اينجا نيست
 

صداي پر زدن بال جبرئيل است اين
در ازدحام حرم گرمِ عطر افشانيست
 

حديث سلسله از يادمان نخواهد رفت
ولايتت به خدا شرطي از مسلمانيست
 

هزار مرتبه شكر خدا كه نور تو
چراغ زندگي مردمان ايرانيست
 

كتاب رأفت و مهرت پر از حكايتها
نظيرِ قصة آن پير مرد سلمانيست
 

ز يادِ مردمِ سايه نشين ايوانت
نرفته خاطره هاي نماز بارانت
*

سلام ! مظهر يكتاي « ليس إلا هو »

سلام ! حضرت خورشيد ! ماهِ يوسف رو
 

مقام عصمتتان « إنما يريد الله »
قسم به اشهد أن لا اله الا هو
 

شبي نشان بده از باب « يطمئن قلوب »
به چشم خسته­ مان گوشه اي از آن ابرو
 

دخيل گريه ببنديد زائران اينجا
به حلقه هاي ضريح مطهر از هر سو
 

چگونه ضامن دلهاي ما نخواهد شد
رئوف شهر كه كرده ضمانت آهو
 

خوشا به حال كسي كه شبيه اهل نظر
به خدمت حرمش گيرد از مژه جارو
 

غباري از اثر رفت و آمدش شايد
شبيه فرش حرم بر روي سرش باشد
*

هميشه باغ لبش غنچة تبسم داشت
كه خنده با لب نورانيش تفاهم داشت

تمام عمر شريفش ، مكارم الأخلاق
به لحظه لحظة  اوقات او تجسم داشت
 

اگر امام رئوف است ، بسكه همواره
به سينه دغدغة مشكلات مردم داشت
           

براي رزق تمامِ كبوتران شهر
حياط خانة آقا هميشه گندم داشت
 

هر آنكه جرعه اي از جام معرفت نوشيد
سري به خاك قدوم امام هشتم داشت
 

و هر فرشته براي تبرك بالش
به خاك راه امامِ رضا تيمم داشت
 

براي ما به جز اين آستان پناهي نيست
از آسمانِ حرم تا بهشت راهي نيست

*
تويي كه اين همه دارالشفايِ دل داري
نرفته از حرمت نا اميد بيماري
 

دوباره نغمة نقّاره خانه مي آيد
شفا گرفته كسي با تفضّلت ! آري
 

كجاست گوش دلي تا كه بشنود هر روز
از اين ترنم نقاره بانگ بيداري
 

دو بال پر زدنت را قنوت اشكت كن
ببين براي پريدن عجب سبكباري
 

دوباره پنجره فولاد و إذن كرب و بلا
ميان صحن حرم شد چه گريه بازاري
 

دوباره روضه گرفتند زائران اينجا
بياد مشك عطش نوش و خشك سرداري
 

رهاست در نفس اين حرم شميم ياس
به ياد علقمه و قبر حضرت عباس